Polo norte de Galicia

Preto do pequeno rueiro de Vilariño, no concello de A Capela , atopamos estes dous vellos amigos inseparables, a fervenza e o muiño , que parecen esperar que alguén pare un rato ao seu carón a disfrutar da beleza deste pequeno recuncho.    Nós cando pasamos por aquí, case sempre o facemos. Desta volta, rematando xaneiro, as árbores espidas, o chan alfombrado de follas, a luz dun serán de inverno,...beleza invernal que anuncia a voda dos paxariños . " A paisaxe é fermosa porque os ollos  poden atopar nela o seu lecer, porque a alma se pode misturar coas cousas  e o canto dun regueiro, o vento que zoa pódennos dicir mensaxes inefables, revelacións que non puidemos sospeitar"                            Manuel María Paraísos preto da casa!

Hoxe toca un paseo arredor do Mosteiro de Sta. Catarina de Montefaro , na parroquia de Cervás , do concello de Ares . Según Benito Vicetto , neste lugar houbo un templo romano adicado ao sol (atopouse un disco solar e un muiño romano) sobre o que posteriormente, no s.XII o Conde de Traba construiu un cenobio e máis tarde transfórmase nun albergue templario, servindo de lugar de vixilancia e aviso das invasións por medio de fogueiras, de aí o nome do monte Montefaro . O mosteiro actual, é fundado no 1393 polo conde Fernán Pérez de Andrade , para os monxes da Orde Terceira Regular de S. Francisco, adicado a Sta. Catarina. No testamento do conde, asinado en S. Vicente de Caamouco,no 1397, dona ao mosteiro a ermida de Chanteiro, a vila de Mugardos, os cotos de Miño e Bemantes, o portazgo de Pontedeume e os dereitos do hospital e a capela da ponte sobre o Eume. Durante séculos seguirá aumentando o seu patrimonio con posesións en Chanteiro, Ares, Neda, Pontedeume, Cabanas, Ferrol e A

Cunha sucesión de borrascas afectando a todo o país, e a borrasca Juan traendo moita chuvia e neve, estas imaxes do paseo do serán de onte atestiguan que non é preciso buscar destinos paradisíacos noutros lugares afastados. O paraíso está aquí, na casa. Despois do paseo ata O Segaño polo camiño de Salgueiras , baixar ata a cala da Praia Pequena de Chanteiro coa marea baixa é o colofón desta tarde de xaneiro. O mar acariciando a area, o sol xogando coas nubes e quentando o ambiente, as rochas do cantil figurando esculturas pétreas, a ausencia de ruidos, un pescador alá ao lonxe,...PAZ! Ares é un paraíso!

Seguindo a ruta do Románico no Golfo Ártabro , achegámonos a unha das xoias do concello de Ares , a igrexa de Sta. Olalla de Lubre , que aínda que conserva moi pouco do templo románico orixinal é un exemplo moi raro da transición do estilo oxival ao renacentista que merece a visita. &nbsp O topónimo Lubre (bosque sagrado onde os druidas celebraban os seus cultos) remítenos á antigüidade prerromana e estando a pouco máis de cen metros do lugar onde se asentaba o castro de Agro do Castro , ese pasado está claro. E sabendo do costume cristián de erixir igrexas ou capelas en lugares sagrados para as relixións precristiáns, resulta lóxico pensar que a igrexa de Sta. Olalla ou Olaia de Lubre , teña unha antigüidade maior que a que indica o cartel colocado á entrada do adro. Aparece xa no ano 830 na relación de igrexas que o rei Afonso II mandoulle facer ao abade Tructinio e no s.XII cítase na Historia Compostelá . Trátase polo tanto dunha igrexa moi antiga, aínda que o edificio

Xaneiro cos seus días curtos obríganos ás camiñatas pola contorna, que non por coñecida deixa de impactarnos coa súa beleza. Onte foi un paseo curto pola costa de Ares , saíndo dende a praia de A Barrosa e seguindo a ruta costeira. Verdadeiramente temos unha costa moi fermosa! Mires onde mires as vistas son espectaculares. A ruta é de baixa dificultade e moi tranquila. Camiñata para disfrutar con todos os sentidos!