Santa Olalla de Lubre

Seguindo a ruta do Románico no Golfo Ártabro, achegámonos a unha das xoias do concello de Ares, a igrexa de Sta. Olalla de Lubre, que aínda que conserva moi pouco do templo románico orixinal é un exemplo moi raro da transición do estilo oxival ao renacentista que merece a visita.

  O topónimo Lubre (bosque sagrado onde os druidas celebraban os seus cultos) remítenos á antigüidade prerromana e estando a pouco máis de cen metros do lugar onde se asentaba o castro de Agro do Castro, ese pasado está claro. E sabendo do costume cristián de erixir igrexas ou capelas en lugares sagrados para as relixións precristiáns, resulta lóxico pensar que a igrexa de Sta. Olalla ou Olaia de Lubre, teña unha antigüidade maior que a que indica o cartel colocado á entrada do adro.

Aparece xa no ano 830 na relación de igrexas que o rei Afonso II mandoulle facer ao abade Tructinio e no s.XII cítase na Historia Compostelá. Trátase polo tanto dunha igrexa moi antiga, aínda que o edificio actual parece ser do s. XV, que mestura o románico da súa planta e portada co gótico tardío de transición ao renacimento.

 Foi igrexa refuxo que permitía "acollerse ó sagrado" para librarse de certas accións da xustiza. A casa dos Andrade exercía o seu señorío na bisbarra e percibía a renda de froito chamada " Pan de Chanteiro" que se recollía aquí en Lubre, igrexa matriz da vila de Ares xa que a igrexa da vila non se construiu ata o 1721 e esta seguiu como filial da de Lubre ata 1868.

 O aspecto da igrexa é bastante arcaico e chama a atención o pórtico que cobixa a portada. Consta dunha única e ampla nave e unha ábsida cuadrangular. Estreitas ventás ou saeteiras iluminan debilmente o interior coma nas igrexas románicas. Grosos e escalonados contrafortes contrarrestan o empuxe dos arcos apuntados do interior que saen do chan sobre unhas bases cilíndricas, dividindo a nave en tres partes. A portada principal ten un arco semicircular adornado con delgados toros sin impostas nin capiteis, colocado sobre bases sinxelas. Sobre este pórtico ábrese un óculo con molduras.

Á sinxela torre campanario, de aspecto case defensivo, accédese no interior por unha estreita escaleira.

No interior tamén chama a atención a bóveda estrelada de 5 claves sobre a ábside, cos nervios descansando en colunmas acodilladas e os arcos de directriz apuntada, saíndo do chan sobre unhas bases cilíndricas, que dividen a nave. Tamén no interior, destacar as lápidas sepulcrais con escudos que teñen esculpidas cruces de Calatrava e no púlpito pétreo tamén un escudo. Dende o amplo adro que rodea a igrexa as vistas espectaculares tamén son un reclamo.
As pintadas na portada lémbrannos o importante que é realizar actividades que transmitan o interés , respecto e coidado do patrimonio que nos deixaron os devanceiros e que debemos mimar e conservar.

Comentarios

Publicar un comentario

Publicacións populares deste blog

O mar de Loiba

Imaxe
Nas tardes solleiras de outono, de cando en vez, facemos unha escapadiña ata a costa de Loiba para ollar o mar. Se a marea o permite, baixar ata a praia de Picón é unha necesidade. Desta volta, coa marea alta non foi posible e houbo que conformarse con contemplala dende arriba. O espectáculo desta costa namora. Este é outro deses moitos lugares da nosa terra que piden voltar. Paraísos do norte de Galicia !
ler máis

Praia Pequena de Chanteiro

Imaxe
Reconectar coa natureza é preciso se queremos ser máis felices, porque na conexión co entorno natural atoparemos beneficios para o corpo e a mente. O ser humano necesita desa conexión que podemos atopar en moitos lugares e de moitos xeitos. Mirando no entorno máis próximo atoparemos miles de lugares nos que desconectar das rutinas. Un deses lugares marabillosos pode ser a praia Pequena de Chanteiro. Esta pequena cala, que con marea alta queda sen area, é un lugar máxico. Sentarse aquí un tempo, observar, sentir, emociónarse co entorno,...Calquera momento é bo, pola mañá cedo no entorno case deserto, ao solpor cando o sol pode ofrecernos ceos espectaculares, un día de temporal co mar rompendo nas rochas, ou nun serán solleiro de febreiro coma este. Escoitar o mar é un bálsamo para o espíritu. Próbao e disfruta!(Mirar o vídeo en pantalla completa e co son activado).
ler máis

Praia de Chanteiro

Imaxe
A praia de Chanteiro , unha das xoias do concello de Ares , non precisa palabras para describir o que se sinte nela, as sensacións que percibimos cos nosos sentidos, esas vistas, ese aroma a océano, ese son do mar, a area ou as rochas baixo o noso corpo,... . Coas imaxes basta! Paraísos de Ares!
ler máis

A Campa

Imaxe
A praia de Seselle ou da Campa , hai anos estaba ben separada da praia do Raso e da praia das Regueiras ; esta, á sua vez, tamén estaba ben separada da praia do Xuncal en Ares , aínda que con marea baixa pasábase dunha á outra a pé ou con carros que viñan buscar area a Seselle para a construcción. As rodeiras que estes carros marcaron nesas rochas así o atestiguan. As puntas de terra que penetraban no mar separando estas praias foron erosionándose ata case desaparecer. Na actualidade a enseada de Ares , practicamente é esa fermosa cuncha que vemos nas tomas aéreas. Calquera delas é unha boa elección. Paraísos!
ler máis

Recunchos

Imaxe
No apaixoante percorrido polo norte de Galicia atopamos recunchos de enorme beleza, que ás veces quedan sen publicar gardados nas carpetas das viaxes, merecedores dunha entrada propia por tratarse de pequenas xoias. Ás veces son casas, restauradas ou non, outras simples ruinas nas que buscar detalles das construcións tradicionais. Pode ser unha vella figueira nunha horta abandoada ou unha egua co seu poldro á beira do camiño. Poden ser uns hórreos, uns muiños, unha aldeíña... En calquera recuncho da nosa terra atopamos tesouros!
ler máis

Praia do Raso

Imaxe
O Raso é outra das magníficas praias do concello de Ares . Fermoso e moi concurrido areal separado, na actualidade, da praia da Campa ou Seselle por unhas poucas rochas que co paso do tempo e a erosión van desaparecendo. Neste punto houbo unha fortificación costeira que xunto coas da punta de Ares e a de Redes eran as tres baterías construídas no 1757 para a defensa da enseada. Hoxe desaparecida a de Seselle ao ir comendo o mar a costa, podemos visitar a de Redes e a de Ares, cuberta de maleza, esmorece na punta da costa. Pola outra banda, a praia remata no illote do Mourón e con marea baixa chegar ata alí polas rochas, é toda unha experiencia. Estupenda opción para disfrutar dun día de praia, ou para correr, pasear, desconectar,... Paraísos!
ler máis

Pola costa de Ares

Imaxe
Nun día de finais de inverno, cun ceo ameazante e algo de temporal no mar, tamén é un bo plan unha camiñata pola costa de Ares . Neste caso saímos dende O Petelo e seguimos a ruta marcada polo concello. Está moi ben sinalada e limpa. As vistas, non por coñecidas deixan de impactar. É unha verdadeira gozada, tanto con bo tempo coma con este ceo ameazante. Deixamos atrás as calas de Centeás e Estacas despois de facer pequenas paradas para contemplar o mar. Chegar á Barrosa implica novas paradiñas para disfrutala dende todos os ángulos. Hoxe a marea chea case non deixaba praia. Seguimos ruta ata o miradoiro Blue Star e dende aquí iniciamos o camiño de volta. Paseo corto, pero magnífico para cargar as pilas.
ler máis

Dende o parque do Petelo

Imaxe
Neste febreiro de tempo primaveral apetecen as camiñatas. Este paseo,(non por repetido perde atractivo) dende o parque do Petelo ata a praia de A Barrosa , sempre é unha boa elección. Na andaina imos asomándonos a todos eses múltiples recunchos que ten a costa de Ares , dende os que podemos observar a enseada, a vila, os cantís, un barquiño que sae faenar, veleiros na ría, o mar bañando as ribeiras, as aves mariñas, ... No percorrido veremos as calas da Cruz, Centeás, Estacas, O Colado , as illas Mirandas ... Esta cala do Colado sempre me fai pensar nunha escaleira de madeira coma a das outras calas. Poder baixar ata ela encantaríame! Agora confórmome con ollala dende o cantil e marabillarme co entorno. Pouco máis adiante, ao contemplar a cala de A Barrosa sentimos que esta costa da península de Bezoucos é coma o mascarón de proa dunha magnífica nave que zarpa do Golfo Ártabro cara ao Atlántico . O paraíso está en Ares!
ler máis

Miradoiro de Augas Caídas

Imaxe
Un dos moitos espazos naturais que hai que visitar no concello de Mañón , é este miradoiro coa súa fervanza. Está ao carón do regato Seixo, no punto que cae máis de 30m. na poza dos Bimbes, formando a fermosa fervenza de Augas Caídas , para levar a súa auga ao río Sor . É unha das fervenzas máis altas de Galicia, e dende este miradoiro hai unha baixada para poder observala en todo o seu esplendor. Dende o miradoiro vemos coma o río baixa moi encaixonado entre os montes e fragas, facendo de límite entre os concellos de Mañón (A Coruña) e O Vicedo (Lugo). Na área de descanso ademais de aparcadoiro hai zona con mesas e refuxio para poder pasar un tempo relaxándonos cos sons da fraga e, sobre todo da auga.
ler máis

A Redes por mar

Imaxe
Unha das xoias do concello de Ares , sen dúbida, é o pobo de Redes . A fermosa vila mariñeira é un dos atractivos do norte de Galicia. Pasear polas súas rúas admirando a súa arquitectura indiana e mariñeira , baixar á súa praia ou á ribeira, achegarse ata a punta do castelo, perderse nos seus calexóns ou corredoiras, sentarse nas súas prazas, no peirao, escaleiras... e mergullarse na vida deste pobo é toda unha experiencia. Pero aquí fago outra proposta. Achegarse a Redes por mar, dende o porto de Ares, para ter outra perspectiva da vila. Pasar polas praias de Seselle e do Raso , ver de preto as illas do Mourón e A Cercada , as pequenas calas, a praia de Sabadelle , as puntas de Agra e Modias , os muros do Castelo e a franxa marítima de Redes en todo o seu esplendor. No verán, sobre todo en días festivos, a ría está moi concurrida e se nos achegamos a algunha das praias ou calas sorprenderanos a cantidade de embarcacións e de persoas que disfrutan deste entorno paradisíaco.
ler máis